Νηνεμία

Είναι ωραίο όταν οι εξελίξεις τρέχουν πιο γρήγορα απ’ όσο μπορούμε να τις σκεφτούμε, να τις επεξεργαστούμε, να γράψουμε κείμενα γι’ αυτές. Όχι μόνο γιατί ανεβαίνει η αδρεναλίνη, αλλά και γιατί αναδεικνύεται η αξία πραγμάτων που συνήθως περνάνε απαρατήρητα. Για παράδειγμα, η ψυχραιμία, η αξιοπρέπεια και η ωριμότητα χαρακτήρισαν τη στάση της ηγεσίας του ΣΥΝ στην κρίση των τελευταίων ημερών, σε ένα κόμμα μάλιστα που έχει συνηθίσει να αντιμετωπίζει τις πολιτικές αντιπαραθέσεις με όρους μεσημεριανής εκπομπής. Κάτι είναι κι αυτό.

Παρά ταύτα, για μια ακόμη φορά αναδείχτηκε ως πρόβλημα (και) του Συνασπισμού αυτό που με πάθος τα κεντρικά στελέχη αποφεύγουν να θίξουν σε κάθε κριτική και «αυτοκριτική» τους, σε κάθε συνέντευξη και ομιλία τους: η αριστοκρατική πρόσληψη της πολιτικής.

Είναι εντυπωσιακό ότι στελέχη που συνολικά διαχειρίζονται πάνω από το 80% του δημόσιου λόγου του κόμματος διαμαρτύρονται ότι είναι «κομμένα», «παραγκωνισμένα», «συκοφαντημένα». Είναι επίσης εντυπωσιακό ότι την ίδια ώρα που καλούν τους πάντες σε ειλικρινή αναζήτηση αιτίων και προβλημάτων, χωρίς εύκολες απαντήσεις, οι ίδιοι προσφεύγουν σ’ αυτές για να εντοπίσουν αόρατους εσωτερικούς εχθρούς, νέους Ρασπούτιν και σκοτεινές μασονίες που έχουν βαλθεί να τους εξοντώσουν ηθικά και πολιτικά!

Το αποτέλεσμα είναι κάθε απόπειρα αξιολόγησης των στελεχών του κόμματος και ανάδειξης των ικανότερων σε θέσεις ευθύνης να αντιμετωπίζεται ως αντιδημοκρατική, κάθε προσπάθεια για συνεννόηση σε τομείς που πλέον έχουν αποκτήσει ιδιαίτερη βαρύτητα και στους οποίους είμαστε ρεμπέτ ασκέρ (όπως π.χ. τα ΜΜΕ) να θεωρείται σταλινισμός, η επίκληση του καταστατικού να μεταφράζεται σε casus belli (για το καλό της «ανανέωσης», βεβαίως βεβαίως), ενώ ακόμη και το δικαίωμα όλων στη διατύπωση άποψης με ισότιμους όρους να θεωρείται κατασταλτικό της ελευθερίας του ατόμου.

Είναι τρελοί; Όχι βέβαια. Είναι προφανές ότι απλώς βλέπουν τα πράγματα από άλλη οπτική γωνία, που τους επιτρέπει να κρατάνε δύο μέτρα και δύο σταθμά –άλλα για τον εαυτό τους και άλλα για τους υπόλοιπους. Την έχουν ψωνίσει, λοιπόν; Ούτε. Πιστεύουν ότι αυτή η οπτική απορρέει ευθέως από τον θεσμικό τους ρόλο (εσωκομματικό ή στον δημόσιο βίο). Αυτός ο ρόλος είναι που στην πραγματικότητα έχει «άλλα» δικαιώματα (και όχι «περισσότερα») από αυτόν του απλού μέλους, και γι’ αυτό επιβάλλει στους φορείς του να τηρούν διαφορετικούς κανόνες από τους υπόλοιπους, χωρίς καν να είναι απαραίτητο αυτοί να διατυπωθούν και να αιτιολογηθούν ευθαρσώς.

Έτσι, καταλήγουν να αναμασούν απλοϊκότητες, όπως ότι για την εκλογική υποχώρηση φταίει μεν η πολιτική μας, αλλά η κατάσταση θα μπορούσε να αναστραφεί με άλλη διαφημιστική καμπάνια (!), ότι θα αποτελούσε συνετή προεκλογική τακτική να λέει ο πρόεδρος του ΣΥΝ στα μπαλκόνια «πάμε για φούντο» αντί για «πάμε να τους πάρουμε τα σώβρακα» (!), ότι πολιτική στροφή σημαίνει σοσιαλισμός με δημοκρατία και ελευθερία και συνεργασία με τους Πράσινους (!).

Με αυτό τον τρόπο είναι βέβαιο ότι η συζήτηση θα «είναι πιο ουσιαστική από κάθε άλλη φορά», αλλά θα αποφύγουμε και πάλι να πούμε την πιο μεγάλη αλήθεια. Ότι το πρόβλημα του ΣΥΝ δεν είναι μόνο θέμα οργανωτικής αναδιάρθρωσης, αλλά και ζήτημα προσώπων.

Αντ’ αυτού θα δούμε και πάλι μπαμπάδες και παππούδες να μας κουνάνε το δάχτυλο και να μας λένε ότι πρέπει να γίνουμε περισσότερο αριστεροί, κινηματικοί, ανανεωτικοί, ευρωπαϊστές, οικολόγοι και ανεκτικοί στη διαφορετικότητα απ’ όσο υπήρξαν εκείνοι ποτέ. Θα τους δούμε και πάλι να αναπαράγουν τον εαυτό τους, τις επετηρίδες, τις εκλεκτικές συγγένειες, ακόμη και την ανοχή στο νεποτισμό, γιατί εκείνοι ξέρουν καλύτερα. Και ως κερασάκι στην τούρτα θα μας καλέσουν να ωριμάσουμε με το ζόρι (αφού είμαστε ατίθασοι) και να απαγκιστρωθούμε από συλλογικές διαδικασίες, αισθήματα αλληλεγγύης και άλλες τέτοιες μπαναλαρίες. Τι κρίμα που αν αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος για να έχουμε έναν καλύτερο Συνασπισμό, εγώ προτιμάω τον χειρότερο…