Από την ανοχή στην αποδοχή

Το κείμενο αυτό πρωτοδημοσιεύτηκε στο rednotebook

Όταν πριν από 10 χρόνια, το 2005, διοργανώθηκε το πρώτο (Gay) Pride στην Αθήνα σηματοδότησε την αρχή μιας νέας εποχής για το εγχώριο κίνημα των λεσβιών, των ομοφυλόφιλων και των τρανς (ΛΟΑΤ). Μετά από χρόνια ύφεσης κάποιοι νεότεροι και μεγαλύτεροι άνθρωποι ξανάπιασαν το νήμα των ηρωικών αγωνιστών των τελών του ’70 και του ’80 ξαναφέρνοντας μέρα μεσημέρι, στον δημόσιο χώρο το αίτημα για σεβασμό, υπερηφάνεια, ορατότητα, ίσα δικαιώματα. Σε εκείνο το πρώτο pride μάλιστα, επειδή καμιά φορά η ανάγκη σπάει ταμπού από όλες τις πλευρές, στο πλευρό των λίγων διαδηλωτών είχαν βρεθεί αγωνιστές από πολιτικοποιημένες μεταναστευτικές ομάδες, κάνοντας πράξη μια μορφή αλληλεγγύης που συνήθως μένει στα λόγια.

Λίγο πριν το Athens Pride του 2008 έγινε μια ακόμη τομή. Η Ομοφυλοφιλική Λεσβιακή Κοινότητα Ελλάδας (ΟΛΚΕ) μαζί με τα ΜΜΕ της αριστεράς (Στο Κόκκινο 105.5, Εποχή) οργάνωσαν στην Τήλο δύο πολιτικούς γάμους ομόφυλων ζευγαριών. Ο αείμνηστος δήμαρχος του νησιού Τάσος Αλιφέρης, πολιτικά θαρραλέος και ασυμβίβαστα υπέρ των ίσων δικαιωμάτων, με την κίνησή του είπε δημόσια αυτό που όλοι άφηναν για αργότερα, για «όταν τα πράγματα θα ήταν πιο ώριμα»: Το ζήτημα των διακρίσεων μας θίγει όλους και μπορεί να λυθεί πανεύκολα – δεν χρειάζεται να περιμένουμε!