Συγκλονίζεται τις τελευταίες μέρες η αθώα Ελλάς από την αποκάλυψη του κυκλώματος των στρατιωτικών απαλλαγών. Και, όπως είναι φυσικό, προκειμένου να ξεπεράσει το σοκ απαιτεί να της φέρουν αλυσοδεμένους στα τηλεοπτικά παράθυρα τους «λουφαδόρους» για να τους κατασπαράξει. Πρώτη φωνή στο ρεσιτάλ λαϊκισμού κάνει η Ν.Δ. που θέλει να δώσει τα ονόματα στη δημοσιότητα, αλλά -τι κρίμα- την εμποδίζει η Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων (τόσο σεβασμό είχε να εισπράξει η Αρχή από την εποχή των καμερών παρακολούθησης), ενώ το ΠΑΣΟΚ σιγοντάρει, αποδεικνύοντας ότι στο ζήτημα της προστασίας των ατομικών δικαιωμάτων δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Οι υπόλοιποι κοιτάμε μάλλον αμήχανα, μη ξέροντας αν πρέπει να γελάσουμε ή να κλάψουμε.
Αντ’ αυτών ας πάρουμε καλύτερα τα πράγματα με τη σειρά:
Πρώτον: Ο κανιβαλισμός δεν είναι, εν γένει, καλό πράγμα. Γι’ αυτό όταν κάποιοι ζητάνε «να δοθούν οι ένοχοι στο λαό» λέμε τσου.
Δεύτερον: Είναι μάλλον φυσική αντίδραση των ανθρώπων να θέλουν να αποφύγουν τον καταναγκασμό που λέγεται στρατός. Το ότι όσοι είναι πλούσιοι, διάσημοι και ισχυροί ξεγλιστράνε πιο εύκολα από τους υπόλοιπους το ξέραμε κι από πριν.
Τρίτον και φαρμακερόν: Για να απαντήσουμε στο συγκεκριμένο ζήτημα δεν αρκεί να τιμωρήσουμε όσους εμπλέκονται στο «κύκλωμα» και να περιμένουμε στωικά την επόμενη φουρνιά παραβατών. Πρέπει να κάνουμε κάτι παραπάνω, όπως να αναβαθμίσουμε την εναλλακτική θητεία (και να αφαιρέσουμε τα χαρακτηριστικά τιμωρίας που έχει σήμερα), δίνοντας έτσι διέξοδο σε όσους δεν θέλουν να πάνε στο στρατό, αλλά θα αποδέχονταν μια αξιοπρεπή κοινωνική εργασία σε χώρους και περιοχές που το έχουν ανάγκη. Καλό είναι επίσης να προχωρήσουμε στον αναγκαίο εκδημοκρατισμό των στρατιωτικών δομών, αναγνωρίζοντας στους στρατευμένους (αλλά και στους επαγγελματίες) μια σειρά από δικαιώματα που σήμερα δεν έχουν, κάνοντας έτσι τη θητεία πιο απλή υπόθεση. Και τέλος μπορούμε να προχωρήσουμε στον εξορθολογισμό των στρατιωτικών λειτουργιών (κλείσιμο άχρηστων στρατοπέδων, αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών, αλλαγή φιλοσοφίας για το ρόλο που καλούνται να παίξουν οι κληρωτοί κ.ά.) γεγονός που θα επιτρέψει περαιτέρω μείωση της θητείας.
Και άρα, τι; Είμαστε, έτσι απλά, με τους «λουφαδόρους της υψηλής κοινωνίας»; Όχι βέβαια. Ο λόγος όμως δεν είναι ότι θίγουν την ισονομία των Ελλήνων πολιτών, αλλά ότι επιλέγουν μια συντηρητική, εγωιστική στάση. Αξιοποιούν τις προσωπικές τους δυνατότητες για να ξεφύγουν από κάπου απ’ όπου θα ήθελε να ξεφύγει ο καθένας, αλλά δεν γυρίζουν να δώσουν ένα χέρι βοήθειας στον διπλανό τους: δεν τους βλέπουμε ποτέ στο αντιπολεμικό κίνημα, στις εκδηλώσεις συμπαράστασης στους αντιρρησίες συνείδησης, στους αγώνες για τη διεύρυνση των κοινωνικών δικαιωμάτων. Κοιτάνε μόνο την πάρτη τους και αυτό αρκεί για να μην τους γουστάρουμε.
Μέχρι νεωτέρας 