Nα ανταποδώσουμε το δώρο

Απ’ ό,τι φαίνεται βρισκόμαστε στην τελική ευθεία των διαπραγματεύσεων. Έχει ήδη προεξοφληθεί πως το αποτέλεσμα δεν θα είναι το επιθυμητό. Είτε η Ελλάδα θα αποδεχτεί μια συμφωνία με πολλά νέα μέτρα και κάποιες αναπτυξιακές ενέσεις (ασαφείς για την ώρα), είτε θα βρεθεί εκτός ευρώ, σε μια παρατεινόμενη κατάσταση οικονομικής ασφυξίας που θα εμποδίζει κάθε αναπτυξιακή προοπτική (μας το θυμίζει άλλωστε εύστοχα καθημερινά το ΚΚΕ: λύση δεν υπάρχει ούτε εντός ούτε εκτός ευρώ). Ποια πρέπει να είναι η στάση μας, ατομικά και συλλογικά, αναρωτιούνται όλοι.

Έχουν ήδη ειπωθεί πολλά και σοβαρά πράγματα γι’ αυτό (κρατάω ιδιαίτερα τα άρθρα του Α. Καρίτζη και του Χρ. Λάσκου) τα οποία λίγο πολύ κατατείνουν στο εξής: Όταν καμιά εναλλακτική δεν είναι δελεαστική, το κριτήριο επιλογής είναι ποια αφήνει ανοιχτούς δρόμους για το αύριο. Κι αυτό δεν σημαίνει μόνο λογιστική ανάλυση των μέτρων, αλλά κυρίως εξέταση της κοινωνικής προοπτικής που μπορεί να επωαστεί στις νέες συνθήκες. Γι’ αυτό και επισημαίνεται ότι το μείζον είναι η πολιτική αξιοπρέπεια του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία με τη σειρά της μπορεί να κρατήσει ζωντανή την επιθυμία αλλαγής που γεννήθηκε στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια και να μην τη ματαιώσει, οδηγώντας σε έναν νέο κύκλο κυνισμού και συντηρητικότητας.

Από την ανοχή στην αποδοχή

Το κείμενο αυτό πρωτοδημοσιεύτηκε στο rednotebook

Όταν πριν από 10 χρόνια, το 2005, διοργανώθηκε το πρώτο (Gay) Pride στην Αθήνα σηματοδότησε την αρχή μιας νέας εποχής για το εγχώριο κίνημα των λεσβιών, των ομοφυλόφιλων και των τρανς (ΛΟΑΤ). Μετά από χρόνια ύφεσης κάποιοι νεότεροι και μεγαλύτεροι άνθρωποι ξανάπιασαν το νήμα των ηρωικών αγωνιστών των τελών του ’70 και του ’80 ξαναφέρνοντας μέρα μεσημέρι, στον δημόσιο χώρο το αίτημα για σεβασμό, υπερηφάνεια, ορατότητα, ίσα δικαιώματα. Σε εκείνο το πρώτο pride μάλιστα, επειδή καμιά φορά η ανάγκη σπάει ταμπού από όλες τις πλευρές, στο πλευρό των λίγων διαδηλωτών είχαν βρεθεί αγωνιστές από πολιτικοποιημένες μεταναστευτικές ομάδες, κάνοντας πράξη μια μορφή αλληλεγγύης που συνήθως μένει στα λόγια.

Λίγο πριν το Athens Pride του 2008 έγινε μια ακόμη τομή. Η Ομοφυλοφιλική Λεσβιακή Κοινότητα Ελλάδας (ΟΛΚΕ) μαζί με τα ΜΜΕ της αριστεράς (Στο Κόκκινο 105.5, Εποχή) οργάνωσαν στην Τήλο δύο πολιτικούς γάμους ομόφυλων ζευγαριών. Ο αείμνηστος δήμαρχος του νησιού Τάσος Αλιφέρης, πολιτικά θαρραλέος και ασυμβίβαστα υπέρ των ίσων δικαιωμάτων, με την κίνησή του είπε δημόσια αυτό που όλοι άφηναν για αργότερα, για «όταν τα πράγματα θα ήταν πιο ώριμα»: Το ζήτημα των διακρίσεων μας θίγει όλους και μπορεί να λυθεί πανεύκολα – δεν χρειάζεται να περιμένουμε!

Η εξουσία σε όλους

Καθώς το κύριο μέτωπο της κυβέρνησης είναι η διεθνής διαπραγμάτευση, είναι φυσικό να περνούν σε δεύτερη μοίρα άλλα ζητήματα. Αυτό δεν σημαίνει ότι στην κοινωνία (και όχι μόνο μέσα στην αριστερά) δεν συζητιούνται αστοχίες σε πρόσωπα (και δεν εννοώ μόνο τις πολύ προβεβλημένες περιπτώσεις του Λ. Ταγματάρχη και της Ελ. Παναρίτη) και σε διαδικασίες, καθώς και ένα σημαντικό έλλειμμα κοινωνικής καινοτομίας. Θέλω να πιστεύω πως είναι κατανοητό ότι για όλους εμάς που μας απασχολεί το «πώς» της διακυβέρνησης και όχι μόνο το «διά ταύτα» ή τα αναπόφευκτα δούναι και λαβείν, οι χαμηλοί τόνοι δεν αποτελούν κάποιου τύπου σιωπηρή έγκριση ή απεμπόληση βασικών πολιτικών προτεραιοτήτων. Σημαίνουν απλώς σεβασμό στους ανθρώπους που έχουν αναλάβει το βάρος μιας εξοντωτικής ψυχικά διαπραγμάτευσης και κατανόηση ότι θα ήταν αδύνατο αυτή τη στιγμή να τους φορτώσουμε έναν ακόμη πολιτικό στόχο. Εκφράζουν επίσης την πεποίθηση ότι και οι ίδιοι αντιλαμβάνονται τα πράγματα κάπως έτσι και με δικές τους πρωτοβουλίες αμέσως μετά θα αντιμετωπιστούν αδυναμίες και ελλείψεις.