Εδώ και πολύ καιρό στις εφημερίδες εμφανίζονται ρεπορτάζ του στιλ «κόντρα Αλαβάνου -Τσίπρα», «ο Αλαβάνος είναι το μεγάλο πρόβλημα του Τσίπρα» κ.λπ. Αιτία τους δεν είναι μόνο η προφανής (και φυσιολογική) προσπάθεια αποδόμησης του πολιτικού προφίλ του ΣΥΡΙΖΑ και του προέδρου του ΣΥΝ, στην οποία επιδίδονται όλο και πιο έντονα το τελευταίο διάστημα τα μεγάλα ΜΜΕ (θα έχετε προσέξει φαντάζομαι ότι τα τηλεοπτικά πάνελ έχουν ξαναγίνει δικομματικά, καθώς και ότι η επίσκεψη του Α. Τσίπρα στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για το ζήτημα των φυλακών προχτές δεν «έτυχε» προβολής από τα δελτία ειδήσεων). Τα δημοσιεύματα αυτά καθρεφτίζουν επίσης με τον καλύτερο τρόπο το πώς τα ΜΜΕ –αλλά και ατομικά πολλοί δημοσιογράφοι– αντιμετωπίζουν την πολιτική. Και αυτό έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον μια και σήμερα τα ΜΜΕ αποτελούν τον ισχυρότερο διαμορφωτή της κοινής γνώμης.
Η κυρίαρχη αντίληψη που επικρατεί στον δημοσιογραφικό κόσμο είναι ότι η πολιτική είναι ένα παιχνίδι εξουσίας, με στόχο την αναγνώριση, τον πλουτισμό, την κατίσχυση επί του αντιπάλου, αλλά πάντως όχι με στόχο την εφαρμογή της μιας ή της άλλης πολιτικής. Οι ιδεολογικές διαφορές αποτελούν το υπόστρωμα για να διαλέξει κανείς «ομάδα» και «συμμάχους», από εκεί και πέρα όμως η προσωπική επιτυχία αναγορεύεται σε απόλυτο στόχο.
Έτσι στα μάτια τους όλα μετατρέπονται σε μια αντιπαράθεση τύπου Παπανδρέου-Βενιζέλου, μια αντιπαράθεση για το ποιος θα κάτσει στη μαγική καρέκλα που μπορεί να τον κάνει πρωθυπουργό (λέμε τώρα…).
Γι’ αυτό και τους είναι αδιανόητο ότι μπορεί κάποιος να είναι ικανοποιημένος όταν οι ιδέες του κερδίζουν έδαφος –στο κόμμα του και στην κοινωνία– ακόμη κι αν αυτό δεν τον καθιστά διάσημο ή ισχυρό. Και πολύ περισσότερο τους φαίνεται απίστευτο ότι μπορεί κορυφαία στελέχη της αριστεράς (από αυτά που μπορεί κανείς να υποθέσει ότι έχουν και προσωπικές φιλοδοξίες) να μην τα βάφουν μαύρα όταν ο διπλανός τους κερδίζει την αναγνώριση της κοινωνίας. Ότι δηλαδή μπορεί ο Τσίπρας, ο Αλαβάνος, ο Κουβέλης και ο Παπαγιαννάκης να διαφωνούν ιδεολογικά και πολιτικά σε αρκετά πράγματα (και να μην το κρύβουν· τι σοκ!) αλλά παρόλα αυτά να χαίρονται όταν κάποιος από αυτούς κάνει μια κίνηση που δίνει ώθηση στον Συνασπισμό και στις ιδέες του. Με άλλα λόγια ότι μπορεί το παιχνίδι, ακόμη και ανάμεσα στα πιο προβεβλημένα πρόσωπα της πολιτικής, να διατηρεί τον ομαδικό του χαρακτήρα.
Αν και η αντιπαράθεση με αυτή την κουλτούρα, που απαξιώνει την έννοια της πολιτικής συμμετοχής και της πολυφωνίας, είναι απαραίτητη για την αριστερά, δεν είναι πάντα εύκολη υπόθεση. Η ισχύς του λόγου των ΜΜΕ έχει οδηγήσει να μην αμφισβητείται καν το «δικαίωμά» τους να επιλέγουν εκείνα τι θα προβάλουν και με ποιο τρόπο, συχνά ακόμη και από τους αριστερούς (βλ. π.χ. την απλοϊκή τοποθέτηση της ανανεωτικής πτέρυγας του ΣΥΝ για τον διπολισμό στο κόμμα, αλλά και τη διαφωνία της με οποιονδήποτε συντονισμό της παρουσίας μας στα ΜΜΕ).
Παρόλα αυτά η μάχη είναι σε εξέλιξη και σε αυτήν πρέπει να αξιοποιήσουμε όλα μας τα όπλα: την Αυγή (που πρέπει να ξεφύγει από σύνδρομα καταδίωξης) και το Κόκκινο (που πρέπει να αποκτήσει πιο ανατρεπτική ταυτότητα), το οργανωτικό δίκτυο του ΣΥΝ (που πρέπει να μεταφέρει με γρήγορους ρυθμούς πληροφορίες στα μέλη και τους φίλους μας), τα προβεβλημένα στελέχη του κόμματος (που πρέπει παραδειγματικά να βάζουν το «εμείς» μπροστά από το «εγώ»). Κι όλα αυτά όχι για λόγους κομματικού πατριωτισμού, αλλά γιατί τον τελευταίο χρόνο ο ΣΥΝ έσπασε ένα ακόμη ταμπού. Χωρίς να ταυτίζεται ο πρόεδρος του κόμματος με αυτόν της κοινοβουλευτικής ομάδας, κινούνται και οι δύο στην ίδια κατεύθυνση και λειτουργούν συμπληρωματικά και πολλαπλασιαστικά. Με άλλα λόγια, αντίθετα με τις αντιλήψεις του συρμού, ο Αλαβάνος είναι του ατού του Τσίπρα και τανάπαλιν.
Μέχρι νεωτέρας 