Τι γίνεται στη συνάντηση δυο τομών;

του Παναγιώτη Πάντου

Τα μνημόνια, δηλαδή η επιτροπεία από το εξωτερικό, προκαλούν σε κάθε χώρα τη διάλυση του παλιού πολιτικού συστήματος. Στην Ελλάδα η δεξιά και η κεντροαριστερά έχουν ήδη κονιορτοποιηθεί και αναζητούν πια τρόπους αναγέννησης (για την ώρα θνησιγενείς, αφού το παλιό πολιτικό προσωπικό εξακολουθεί να δίνει τον τόνο, όπως έδειξε το κίνημα «Μένουμε Ευρώπη» και η καμπάνια για το «Ναι» στο δημοψήφισμα). Η αριστερά από την άλλη πλευρά κατάφερε όλο αυτό το διάστημα να διατηρεί τη συνοχή της, μια και ο ΣΥΡΙΖΑ, παρότι δεν αποτελούσε καινούρια πολιτική δύναμη, δεν ήταν και εντελώς παλιά. Η ήττα όμως της κυβέρνησης στη διαπραγμάτευση με την ΕΕ αλλάζει τα δεδομένα, ασκώντας πια και σ’ αυτόν πιέσεις ρευστοποίησης.

Nα ανταποδώσουμε το δώρο

Απ’ ό,τι φαίνεται βρισκόμαστε στην τελική ευθεία των διαπραγματεύσεων. Έχει ήδη προεξοφληθεί πως το αποτέλεσμα δεν θα είναι το επιθυμητό. Είτε η Ελλάδα θα αποδεχτεί μια συμφωνία με πολλά νέα μέτρα και κάποιες αναπτυξιακές ενέσεις (ασαφείς για την ώρα), είτε θα βρεθεί εκτός ευρώ, σε μια παρατεινόμενη κατάσταση οικονομικής ασφυξίας που θα εμποδίζει κάθε αναπτυξιακή προοπτική (μας το θυμίζει άλλωστε εύστοχα καθημερινά το ΚΚΕ: λύση δεν υπάρχει ούτε εντός ούτε εκτός ευρώ). Ποια πρέπει να είναι η στάση μας, ατομικά και συλλογικά, αναρωτιούνται όλοι.

Έχουν ήδη ειπωθεί πολλά και σοβαρά πράγματα γι’ αυτό (κρατάω ιδιαίτερα τα άρθρα του Α. Καρίτζη και του Χρ. Λάσκου) τα οποία λίγο πολύ κατατείνουν στο εξής: Όταν καμιά εναλλακτική δεν είναι δελεαστική, το κριτήριο επιλογής είναι ποια αφήνει ανοιχτούς δρόμους για το αύριο. Κι αυτό δεν σημαίνει μόνο λογιστική ανάλυση των μέτρων, αλλά κυρίως εξέταση της κοινωνικής προοπτικής που μπορεί να επωαστεί στις νέες συνθήκες. Γι’ αυτό και επισημαίνεται ότι το μείζον είναι η πολιτική αξιοπρέπεια του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία με τη σειρά της μπορεί να κρατήσει ζωντανή την επιθυμία αλλαγής που γεννήθηκε στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια και να μην τη ματαιώσει, οδηγώντας σε έναν νέο κύκλο κυνισμού και συντηρητικότητας.

Η εξουσία σε όλους

Καθώς το κύριο μέτωπο της κυβέρνησης είναι η διεθνής διαπραγμάτευση, είναι φυσικό να περνούν σε δεύτερη μοίρα άλλα ζητήματα. Αυτό δεν σημαίνει ότι στην κοινωνία (και όχι μόνο μέσα στην αριστερά) δεν συζητιούνται αστοχίες σε πρόσωπα (και δεν εννοώ μόνο τις πολύ προβεβλημένες περιπτώσεις του Λ. Ταγματάρχη και της Ελ. Παναρίτη) και σε διαδικασίες, καθώς και ένα σημαντικό έλλειμμα κοινωνικής καινοτομίας. Θέλω να πιστεύω πως είναι κατανοητό ότι για όλους εμάς που μας απασχολεί το «πώς» της διακυβέρνησης και όχι μόνο το «διά ταύτα» ή τα αναπόφευκτα δούναι και λαβείν, οι χαμηλοί τόνοι δεν αποτελούν κάποιου τύπου σιωπηρή έγκριση ή απεμπόληση βασικών πολιτικών προτεραιοτήτων. Σημαίνουν απλώς σεβασμό στους ανθρώπους που έχουν αναλάβει το βάρος μιας εξοντωτικής ψυχικά διαπραγμάτευσης και κατανόηση ότι θα ήταν αδύνατο αυτή τη στιγμή να τους φορτώσουμε έναν ακόμη πολιτικό στόχο. Εκφράζουν επίσης την πεποίθηση ότι και οι ίδιοι αντιλαμβάνονται τα πράγματα κάπως έτσι και με δικές τους πρωτοβουλίες αμέσως μετά θα αντιμετωπιστούν αδυναμίες και ελλείψεις.

Η κρυφή επιθυμία για επιστροφή σε μέτρα λιτότητας

Το κείμενο αυτό πρωτοδημοσιεύτηκε στο παρόν blog.

 

του Παναγιώτη Πάντου, επικεφαλής της δημοτικής κίνησης ΣΤΡΟΦΗ ΝΕΑΣ ΣΜΥΡΝΗΣ

Η απόφαση της κυβέρνησης να αξιοποιήσει τα μη χρησιμοποιούμενα χρήματα των δήμων και των φορέων του δημοσίου για να στηρίξει τη διαπραγμάτευση με τους πιστωτές της χώρας προκάλεσε μεγάλες, αλλά υποκριτικές, αντιδράσεις από δημάρχους και περιφερειάρχες που –με δεδομένη την πολιτική τους διαδρομή και το καταστροφικό τους έργο– θα έπρεπε τουλάχιστον να είναι σεμνότεροι.

Για άλλη μια φορά οι δήμαρχοι και οι περιφερειάρχες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που ελέγχουν τα δευτεροβάθμια όργανα της αυτοδιοίκησης, επιλέγουν να πετάξουν την μπάλα στην εξέδρα αντί να μιλήσουν ανοιχτά και ειλικρινά. Επιλέγουν να βάλουν στην πρώτη γραμμή την κομματική τους ταυτότητα (αυτή που ισχυρίζονταν ότι δεν είχαν πριν τις εκλογές) αντί για το συμφέρον της αυτοδιοίκησης και της χώρας.