Η ντροπή και η σιωπή

Δημοσιεύτηκε στα «Ενθέματα» της «Κυριακάτικης Αυγής» στις 22/3/2015

Όπως είναι φυσικό τα ΜΜΕ και η κοινή γνώμη όλο και περισσότερο στρέφουν το ενδιαφέρον τους για την υπόθεση του Β. Γιακουμάκη στην αστυνομική της διάσταση: τον ακολούθησε κάποιος; μπορεί η νεκροψία να δώσει ασφαλή συμπεράσματα; τι είπε στο τελευταίο του τηλεφώνημα; Προφανώς όλα αυτά θα πρέπει να διερευνηθούν και να δοθούν οι ασφαλέστερες δυνατές απαντήσεις (που βέβαια δεν θα ικανοποιήσουν τους πάντες). Παράλληλα όμως δεν θα πρέπει να χαθεί υπό το βάρος της επικαιρότητας και της διαρκούς ανάγκης των ΜΜΕ για φρέσκο πράγμα η συζήτηση για τη βία και την καταπίεση, που άνοιξε μέσα από αυτή την υπόθεση, αλλά αναμφίβολα ξεπερνάει τα όριά της.

Τις προηγούμενες μέρες γράφτηκαν πολλά αξιόλογα άρθρα για το πώς δημιουργούνται και στη συνέχεια γίνονται ανεκτά περιστατικά τραμπουκισμού, κακοποίησης και εξευτελισμού στην ελληνική κοινωνία. Κοινός τους τόπος είναι ότι υπάρχει μια κουλτούρα σιωπής και ανοχής η οποία ξεκινάει από ένα βαθύ, ανομολόγητο αίσθημα ντροπής. Ντροπή όχι για τον θύτη και τη συμπεριφορά του (που ενδεχομένως να νιώθουμε «υποχρεωμένοι» να ανεχτούμε γιατί είναι σύζυγος, φίλος ή συνάδελφος), αλλά για το θύμα και τη δική του συμπεριφορά (που θα θέλαμε να μην ανεχόμαστε, παρότι είναι παιδί, συμμαθητής, γείτονας).

Μην κλαίτε τον Βαγγέλη που έφυγε, αλλά τους Βαγγέληδες που μένουν

Είναι λογικό η ανακάλυψη του νεκρού Βαγγέλη Γιακουμάκη να έχει προκαλέσει κύματα συγκίνησης. Παρότι όλα τα στοιχεία έδειχναν εξαρχής ότι κάπως έτσι θα τέλειωναν τα πράγματα, είχαμε όλοι την κρυφή, ίσως και παράλογη ελπίδα, ότι ο Βαγγέλης απλώς μας είχε σιχτιρίσει και είχε φύγει· μακριά, αλλά ζωντανός.

Έχουν γραφτεί ήδη ενδιαφέροντα κείμενα που ξεφεύγουν από την κατάθεση θλίψης, οργής και πόνου, και επιδιώκουν να αναζητήσουν για το γιατί και το πώς φτάσαμε ως εδώ. Κοινός τόπος η εκκωφαντική σιωπή που τυλίγει την ελληνική κοινωνία. Μια σιωπή που μας κάνει να λέμε άλλα λόγια να αγαπιόμαστε ακόμη και στο παραπέντε: από τον διευθυντή της σχολής που έγραφε στον υπουργό ότι χρειάζονταν φύλακες στην εστία για να μην έχουμε σεξουαλική παρενόχληση σπουδαστριών (!), μέχρι τους ίδιους τους σπουδαστές –του Β. Γιακουμάκη περιλαμβανομένου– που υπέγραφαν κείμενα ότι το μεγάλο πρόβλημα της σχολής ήταν οι διαλυμένες εγκαταστάσεις της. Κι όμως τίποτα από τα δύο δεν ήταν το «μεγάλο πρόβλημα» και το ήξεραν όλοι.

Καταδική της ομοφοβίας, αναγνώριση δικαιωμάτων: Νομική και πολιτική ανάγκη

Δημοσιεύτηκε στην «Κυριακάτικη Αυγή», στις 31/8/2014

του Δημήτρη Παπανικολάου και του Παναγιώτη Πάντου

Παρά τη σχετική συζήτηση, το πολύπαθο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο πρόκειται, όπως φαίνεται, να προωθηθεί στη Βουλή χωρίς προβλέψεις για την έμπρακτη καταδίκη της ομοφοβίας και της τρανσφοβίας, αλλά και χωρίς να αναγνωρίζει το σύμφωνο συμβίωσης ομόφυλων ζευγαριών. Μέσα από τα πάμπολλα κόψε-ράψε ξεσκεπάζεται για άλλη μια φορά όχι μόνο ο συντηρητισμός του κυβερνητικού συνασπισμού, αλλά και η αδυναμία του ακόμη και να θέσει σε συζήτηση προοδευτικά αιτήματα που απασχολούν σημαντικές ομάδες της ελληνικής κοινωνίας. Το ότι αυτό συμβαίνει σε μια περίοδο στην οποία αυξάνονται διαρκώς οι ομοφοβικές ρατσιστικές επιθέσεις πρέπει να μας προβληματίσει ακόμα περισσότερο.