Απ’ ό,τι φαίνεται βρισκόμαστε στην τελική ευθεία των διαπραγματεύσεων. Έχει ήδη προεξοφληθεί πως το αποτέλεσμα δεν θα είναι το επιθυμητό. Είτε η Ελλάδα θα αποδεχτεί μια συμφωνία με πολλά νέα μέτρα και κάποιες αναπτυξιακές ενέσεις (ασαφείς για την ώρα), είτε θα βρεθεί εκτός ευρώ, σε μια παρατεινόμενη κατάσταση οικονομικής ασφυξίας που θα εμποδίζει κάθε αναπτυξιακή προοπτική (μας το θυμίζει άλλωστε εύστοχα καθημερινά το ΚΚΕ: λύση δεν υπάρχει ούτε εντός ούτε εκτός ευρώ). Ποια πρέπει να είναι η στάση μας, ατομικά και συλλογικά, αναρωτιούνται όλοι.
Έχουν ήδη ειπωθεί πολλά και σοβαρά πράγματα γι’ αυτό (κρατάω ιδιαίτερα τα άρθρα του Α. Καρίτζη και του Χρ. Λάσκου) τα οποία λίγο πολύ κατατείνουν στο εξής: Όταν καμιά εναλλακτική δεν είναι δελεαστική, το κριτήριο επιλογής είναι ποια αφήνει ανοιχτούς δρόμους για το αύριο. Κι αυτό δεν σημαίνει μόνο λογιστική ανάλυση των μέτρων, αλλά κυρίως εξέταση της κοινωνικής προοπτικής που μπορεί να επωαστεί στις νέες συνθήκες. Γι’ αυτό και επισημαίνεται ότι το μείζον είναι η πολιτική αξιοπρέπεια του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία με τη σειρά της μπορεί να κρατήσει ζωντανή την επιθυμία αλλαγής που γεννήθηκε στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια και να μην τη ματαιώσει, οδηγώντας σε έναν νέο κύκλο κυνισμού και συντηρητικότητας.
Μέχρι νεωτέρας 