…το είπε πριν από μένα ο Κομφούκιος, αλλά ταιριάζει γάντι και στην Ελλάδα του 2008.
Πριν λίγες μέρες επισκέφτηκα ένα υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας με την ευγενή πρόθεση να σηκώσω λεφτά από το λογαριασμό μου και να τα καταθέσω στο λογαριασμό ενός φίλου. Αντί όμως να μου πει και ευχαριστώ που δεν τσιμπάω στον πανικό του κραχ, αλλά αντίθετα στηρίζω το ευαγές ίδρυμα της Εθνικής μη αποσύροντας τις καταθέσεις μου, η ταμίας μού ζήτησε να πληρώσω προμήθεια για τη μεταφορά των χρημάτων.
Απόρησα. Δεσποινίς, της λέω, κάποιο λάθος κάνετε. Εγώ σας κάνω εξυπηρέτηση, δίνοντάς σας τα ωραία μου χρήματα με μόλις 1% τόκο ετησίως, όχι εσείς. Γιατί να σας πληρώσω προμήθεια;
– Τι να σας πω κι εγώ, υπάλληλος είμαι, μου απάντησε χαμογελώντας αφοπλιστικά.
Δεν τσίμπησα στα θέλγητρα του χρηματοπιστωτικού τομέα και ανταπέδωσα ένα λιγότερο χαριτωμένο, καθότι έχω ένα μικρό πρόβλημα προγναθισμού, χαμόγελο.
– Κι επειδή εσείς είστε υπάλληλος πρέπει εγώ να πληρώσω προμήθεια;
– Όχι γι’ αυτό, αλλά το λέει ο κανονισμός.
Στο σημείο αυτό πήρα μια βαθιά ανάσα για να μην πω πού τον έχω γραμμένο τον κανονισμό και ξανάπιασα την κουβέντα από την αρχή.
– Κοιτάξτε, είναι γνωστό ότι οι χρεώσεις αυτές είναι καταχρηστικές και μάλιστα έχουν υπάρξει και καταδικαστικές αποφάσεις σε βάρος των τραπεζών. Επομένως, ως άλλος Εφραίμ μπροστά στον εφοριακό του, δεν πληρώνω, δεν πληρώνω.
– Αν είναι έτσι, η συναλλαγή δεν μπορεί να ολοκληρωθεί.
– Με το μπαρδόν, αλλά αν ο φίλος μου –ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή που δέχτηκα να τον δανείσω– ήταν εδώ μαζί μας και κατέθετε ο ίδιος τα χρήματα στο λογαριασμό του, θα του ζητούσατε προμήθεια;
– Όχι, βέβαια. Στο λογαριασμό σας και στο λογαριασμό των συγγενών πρώτου βαθμού μπορείτε να καταθέτετε χρήματα χωρίς προμήθεια, είπε η ταμίας με ύφος που υπονοούσε «εμείς είμαστε σοβαρό μαγαζί, κύριε, όχι ό,τι κι ό,τι».
– Ε, λοιπόν πείτε πως ήταν εδώ. Καψώνι μας κάνετε; Αποκρίθηκα κι εγώ με ύφος που υπονοούσε «θα σας έλεγα τώρα τι μαγαζί είστε, αλλά άντε…».
– Τι να σας πω κι εγώ, υπάλληλος είμαι…
– Ε, τότε, αφού είστε υπάλληλος σάς δηλώνω κι εγώ υπευθύνως και εν γνώσει των συνεπειών του νόμου ότι ο κάτοχος του λογαριασμού είναι συγγενής μου και μάλιστα πρώτου βαθμού.
– Μάλιστα, και τι συγγένεια έχετε;
– Δεν νομίζω ότι σας αφορούν τα οικογενειακά μου…
– Κύριε, δεν είστε συνεργάσιμος.
– Έχετε δίκιο, έχω την ιδιοτροπία να μην είμαι καθόλου συνεργάσιμος με κάποιον που θέλει να μου πατήσει τον σβέρκο κάτω.
Η συζήτηση κινδύνευε να εκτροχιαστεί, οπότε ανέλαβε να δώσει λύση ο προϊστάμενος, ο οποίος και απεφάνθη ότι η τράπεζα είχε δίκιο, αλλά επειδή δεν αξίζει να μαλώνουμε για ολίγα λεπτά είχα δίκιο και εγώ και μπορούσα να επισκεφθώ το ταμείο 12 για να κάνω τη συναλλαγή μου χωρίς προμήθεια. Εύγε Σολομώντα και εις ανώτερα.
Αν λοιπόν αντέχετε ένα καυγαδάκι, την επόμενη φορά που θα επισκεφθείτε μια τράπεζα διαμαρτυρηθείτε, φωνάξτε, δηλώστε συγγένεια πρώτου βαθμού και μάλιστα μπλεγμένη με υιοθεσίες, αιμομικτικές σχέσεις, κληρονομικές αντιπαραθέσεις και χαμένους στο τούνελ συγγενείς για να τους τρελάνετε. Σε κάθε περίπτωση, όμως, αρνηθείτε να πληρώσετε το νταβατζιλίκι των τραπεζών.
Α, κι αν είστε ταμίας και η τράπεζα σάς υποχρεώνει να πληρώνετε εσείς τις προμήθειες που δεν έχετε εισπράξει, κάντε και καμιά απεργία. Δεν βλάπτει…
Μέχρι νεωτέρας 