Ψάξε, ψάξε, δεν θα το βρεις…

Τις τελευταίες εβδομάδες, το Δημόσιο έχει μετατραπεί σε αποδιοπομπαίο τράγο για όλα τα οικονομικά και πολιτικά δεινά της χώρας. Παράλληλα, έχει αναζωπυρωθεί η ιδεολογική επίθεση που δέχεται η ίδια η έννοια του δημόσιου τομέα, ως χρήσιμου στοιχείου σε μια κοινωνία. Σύμφωνα με την αντίληψη που κυκλοφορεί, το μεγάλο πρόβλημα δεν είναι τόσο ότι το Δημόσιο είναι σπάταλο, αναποτελεσματικό και διεφθαρμένο, αλλά κυρίως ότι είναι εγγενώς παρασιτικό, ότι εκ της φύσεώς του αποτελεί έναν κηφήνα που απομυζεί τον πλούτο που παράγουν οι ιδιώτες και ότι επιπλέον καλλιεργεί στην κοινωνία μια νοοτροπία ήσσονος προσπάθειας που συμπυκνώνεται στη φράση «να βολευτώ σε μια θεσούλα και είμαι ικανοποιημένος». Κάπως έτσι βομβαρδιζόμαστε με όλο και περισσότερες αναλύσεις (από σωματεία επιχειρηματιών, δημοσιογράφους, αλλά και διανοούμενους του συστήματος) που ζητάνε να κοπούν τα «προνόμια» του Δημοσίου (επειδή αποτρέπουν τους νέους από το να αναζητήσουν εργασία στον παραγωγικό ιδιωτικό τομέα), να ενταχθούν μαθήματα επιχειρηματικότητας στα σχολεία κ.λπ.

Γαϊτανάκι

.

Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο της Φιλιώς Τσουκαλά, που αλίευσα από την «Αυγή».

Π.

Γαϊτανάκι

Δεν είμαι δημόσιος υπάλληλος. Είμαι ελεύθερη επαγγελματίας. Οι υπηρεσίες που προσφέρω δεν θεωρούνται πρώτης ανάγκης για τους περισσότερους. Κάποιοι από τους ανθρώπους με τους οποίους δουλεύω θα έχουν μείωση μισθού, κάποιοι εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα και απειλούνται με απόλυση ή η θέση τους μετατρέπεται εκβιαστικά σε θέση μερικής απασχόλησης. Αν δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο στους ίδιους μπορεί να συμβαίνει στον σύντροφό τους, στους γονείς ή τα αδέρφια τους με αποτέλεσμα να καλούνται να τους στηρίξουν οικονομικά.

Κράτος-κατσαπλιάς

Τα μέτρα που έλαβε η κυβέρνηση έχουν υποτίθεται στόχο την κάλυψη του ελλείμματος της χώρας με σεβασμό στις αρχές της ελεύθερης αγοράς. Γι’ αυτό άλλωστε και δεν συζητιέται το ενδεχόμενο να αυξηθεί η φορολόγηση των επιχειρήσεων, να απαγορευτεί η εξαγωγή κεφαλαίων, να εμποδιστεί η διατήρησή τους στο εσωτερικό σε μη παραγωγικές δραστηριότητες, ή ακόμα και να απαγορευτούν οι απολύσεις, ώστε το δημοσιονομικό κόστος της ενίσχυσης των ανέργων και της στήριξης της κοινωνικής συνοχής να το αναλάβουν οι επιχειρηματίες και όχι το Δημόσιο. Όλα αυτά θεωρούνται εκτός πλαισίου και άρα εκτός συζήτησης. Την ίδια ώρα, όμως, οι ίδιες αρχές –της ελεύθερης αγοράς, της επιχειρηματικότητας, της εντιμότητας– καταστρατηγούνται βάναυσα από τη φιλοσοφία των κυβερνητικών αποφάσεων.